عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن دِرَود عاقبت کار که کشت
همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست
زندگي شطرنج دنيا و دل است
قصه پررنج صدها مشکل است
شاه دل کيش هوسها ميشود
پاي اسب آرزوها در گل است
فيل بخت ما عجب کج ميرود
ای دیر به دست آمده بس زود برفتی
آتش زدی اندر من و چون دود برفتی
چون آرزوی تنگ‌دلان دیر رسیدی
چون دوستی سنگ‌دلان زود برفتی
زان پیش که در باغ وصال تو دل من
خبری از تو ندارم که دلم پر بزند
پر پروازخیالم به کجا سر بزند؟
تو که رفتی زبرم جام جهان نیز شکست
چه شود دست تو ار بار دگر در بزند
.
به روی خویش نیاوردم عاشقم اما
تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد
ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد
کی شکیبایی توان کردن چو عقل از دست رفت
عاقلی باید که پای اندر شکیبایی کشد
سروبالای منا گر چون گل آیی به چمن