غزل عاشقانه
دیشب صدای تیشه از بیستون نیامد
شاید به خواب شیرین فرهاد رفته باشد
خونش به تیغ حسرت یارب حلال بادا
صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد
از آه درد ناکی سازم خبر دلت را
روزی که کوه صبرم بر باد رفته باشد
رحم آر بر اسیری کز گرد دام زلفت
با صد امید واری ناشاد رفته باشد
غزل عاشقانه
تاری از موی سرت کم بشود میمیرم
آه گیسوی تو درهم بشود می میرم
قلب من از تپش قلب تو جان می گیرد
آه قلب تو پر از غم بشود می میرم
من که از عالم و آدم به نگاه تو خوشم
سهم چشمان تو ماتم بشود می میرم
مثل آن شعله که از بارش باران مرده ست
اشک چشم تو دمادم بشود می میرم
وقت بیماری و بیتابی من دست کسی
جای دستان تو مرهم بشود می میرم
جان من بسته به هر تار سر موی تو است
تاری از موی سرت کم بشود می میرم
♚♚
غزل عاشقانه
مثلِ هر شب هوسِ عشقِ خودت زد به سرم
چند ساعت شده از زندگيـَم بى خبرم
این همه فاصله ، ده جاده و صد ریل قطار
بال پــرواز دلم کــو که به سویت بپرم؟
از همان لحظه که تو رفتی و من ماندم و من
بین این قافيه ها گم شده و در به درم
تا نشستم غزلی تازه سرودم که مگر
این همه فاصله کوتـاه شود در نظرم
بسته بسته کدئیـن خوردم و عاقل نشدم
پدر عشـــق بسوزد كـه درآمد پدرم
بی تو دنیا به درک ، بی تو جهنم به درک
کفــرِ مطلق شده ام دایره ای بی وَتَرم
من خدایِ غزلِ نابِ نگاهت شده ام
از رگ گردن تــو ، من به تو نزدیک ترم
غزل عاشقانه
به ﯾﻘﯿﻦ، ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ
ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻘﺶ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻨﺒﺪ ﻣﯿﻨﺎ، ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ
ﺍﻫﺮﻣﻦ، ﺳﯿﺐ، ﻫﻮﺱ، ﻭﺳﻮﺳﻪ، ﻏﻔﻠﺖ … ﺑﺲ ﮐﻦ !
ﻋﻠﺖ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺁﺩﻡ و حوا عشق است
