تقدیم به همسران جامانده ی حاجی های شهید:
——————————————————-
چمدان را كه جمع می كردیم، هركسی یك نفس دعا میخواست
پسرت عاقبت به خیریّ و ، دخترت اذن كربلا می خواست
اسم ها را نوشته بودی تا، هییچ قولی ز خاطرت نرود
مرد همسایه شیمیایی بود، همسرش وعده ی شفا می خواست
مهاجر الی الله
من كه این سالها قدم به قدم، پا به پای تو زندگی كردم
در خیالم دمی نمی گنجید، دل بی طاقتت چه ها می خواست
تو شهادت مقدرت بوده، گرچه از جنگ زنده برگشتی
ملك الموت از همان اول، قبض روح تو را مِنا می خواست
عصر روز گذشته در عرفات، در مناجات عاشقانه ی خود
تو چه گفتی كه من عقب ماندم؟؟كه خدا هم فقط تو را می خواست؟!
ما دوتن هر دو همقدم بودیم، لحظه لحظه كنار هم بودیم
كاش با هم عروج میكردیم، كاش میشد….
اگر
خدا
می خواست….