زيبايي هر انساني مرهون تربيت ذهني اوست.
چرا بعضي با داشتن ظاهري زيبا و آراسته همچنان زشت و ناخواستني، و بعضي ديگر با وجود ظاهري معمولي انسانهايي زيبا بنظر مي رسند؟
تاكنون جواب اين سوال را به انرژي مثبت و منفي اي نسبت ميدادند كه از فرد ساطع مي شود. اما اين پاسخ لايه عميق تري نيز دارد.
زبان بدن ما انسانها يكي از نمادهاي زيبايي ما محسوب شده و در كنار رنگ و رو و بدني خوش فرم در جذاب ديده شدن و يا عدم جذابيت ما در چشم ديگران نقش بسزايي ايفا مي كند.
اما زبان بدن، يعني حالاتي كه بيانگر احساسات، توانمندي ها، و ضعف هاي ما هستند مرهون طرز تفكر و چهارچوب هاي ذهني ما مي باشد. هر چقدر ذهني زيبا تر و لطيف تر فكر كند زبان بدن زيباتري هم بروز مي دهد و در مقابل آن، افرادي كه ذهن منفي، شكاك و منتقدي دارند از زبان بدني استفاده مي كنند كه بديگران حس بدي مي دهد.
براي جذابيتِ هميشگي و عميق، تظاهر به زيبايي و توانمندي كافي نيست چون زبان بدن اين ماسك را از صورت برداشه و بر ملا مي كند. براي زيبا و جذاب بودن نياز به تربيت ذهن به زيبا انديشي، زيبا سكوت كردن، و زيبا گفتن داريم. چنين فردي در هر سن و هر موقعيتي به چشم ديگران زيباست.
تربيت ذهني
